7 Թարումեան
Երբ լուսատուն բարի՝ արեւելքում
Հանում է վեր գլուխը իր այրվող
Տե՜ս, թե նրան ինչպես են հետեւում,
Աչքերը ամենքի՝ երկրպագող․
Երբ նա երկնի բլուրն է մագլցում,
Որպես ամուր հասուն երիտասարդ,
Մարդիկ դեռ հիանում են ու հրճվում,
Ոսկի արշավն իր դիտելով անթարթ․
Բայց երբ հոգնած կառքով վեհ գագաթից
Նա ճոճվելով թողնում է օրն արդեն,
Նրա ուղու այս ցածրագույն մասից
Աչքերն (այդքա՜ն հրճված) շրջվում են դեն․
Այդպես եւ դու, քո կեսօրին հասած,
Անտես կանցնես, ժառանգ քեզ չթողած։
Order:
7