7 Էմին
Երբ ամպի բոսոր ծիրանին ուսին,
Ծագում է Արև–Արքան հուրհրան,
Աչքերը հառած նրա երեսին,
Փառաբանո՜ւմ է աշխարհը նրան:
Երբ հառնում է նա, հասնում զենիթին,–
Ջահել, հաղթանդամ, գեղանի ու սեգ,–
Տիեզերքն ասես իջնում է ծունկի,
Ի տես Արևի երթի՜ն այդ վսեմ:
Իսկ երբ հոգնատանջ ծերունու նման,
Հազիվհա՜զ է նա իր կառքը վարում,
Նրան, հպատակ աստղերը հիմա,
Այդ անկմանն ի տես՝ ա՜յլ կողմ են նայում…
Դո՛ւ էլ, երևի, նույն բախտն ունենաս,
Թե օր–ծերության անզավակ մնաս…
Order:
3