7 Մերուժան
Երբ արևելքը լուս ա ճառագում, ոսկի, շառագույն,
Սաղն էլ ակնածած նայում են անեղծ շողին արևի,
Որ նախորդ օրը, կեսօրից հետո դառել էր դժգույն,
Հետո վախճանվել, բայց հենց կեսօրին արքա´ն էր վերի:
Ու երբ արևը իր սարն ա հելնում, զենիթին փարվում,
Ոնց որ ջահելն ա քիչ-քիչ մեծանում, դառնում մարդ անդարդ,
Ակնածողների ջերմ հայացքները շողում են, փայլում,
Ու փառաբանում սեգ ուխտավորի վերելքը զվարթ:
Իսկ հետո, երբ որ երկնային արքան իջնում ա գահից,
Քիչ-քիչ նվաղում, քարշ գալով հասնում էն մյուս ափին,
Է´ն հայացքները, որ պաշտող էին, կորըստի ահից
Լուռ շուռ են գալի ու սևեռվում են հողին ու տափին:
Ու մի իրիկուն ինքըդ է´լ կէթաս: Որդի´ ունենաս,
Քեզ չեն մոռանա: Որ ժառանգ թողնես, անմե´ռ կմնաս:
Order:
6